Страница 16 из 89
Выйшаў тады на ранішні замглёны перон, убачыў, што з цягніка злезла хіба што з дзесятак людзей і сярод іх ідзе дзяўчына з дужа цяжкай валізкай. Злосная, відаць, з гэтай прычыны. І яшчэ таму, што недаспала. Дагнаў, узяўся за ручку:
- Мілая дзяўчына, якім гэта манерам даехаць на вуліцу Міцкевіча?
Тая тарганула чамадан на сябе. Зрэнкі пашырыліся ад раптоўнай ярасці.
- На таксі!
- На гэткія пытанні дакладна так адказваюць ерэванскія міліцыянеры.
- Слухайце, адкасніцеся ад мяне, - у яе неяк дзіўна, нібы праз стрыманыя слёзы, заблішчалі вочы.
- Здарылася нешта? - са шчырым спачуваннем спытаў
ён.
Але яна не адчула ў глыбокім ягоным голасе гэтай шчырасці.
- Адыдзіце, - праз сціснутыя зубы, з непрыхаванай нянавісцю сказала яна. - Ведаем мы вашу спагаду, добранькія вашы вачаняты... Ну!
Паціснуўшы плячамі, ён пусціў ручку.
.Справа ягоная і сапраўды не вартая была выедзенага яйка. Ніхто не быў вінаваты. Проста супала адразу некалькі прычын, якія, па тэорыі верагоднасці, маглі супасці - ну, раз у тысячу год. І здарылася аварыя. Затое цяпер інжынеры ўсёй Зямлі тысячу год маглі спаць спакойна.
Ён хацеў у той жа вечар ехаць дадому, але сутыкнуўся на вуліцы з сябрам - архітэктарам, і той, не слухаючы ніякіх пярэчанняў, увогуле нічога не жадаючы слухаць, пацягнуў яго да сябе "на каляды". Адзіным довадам у яго было тое, што "нельга ж правесці ка-ля-ды ў дарозе".
Гэта былі гарадскія каляды. Як ва ўсіх такіх сем'ях, што (асабліва ў апошнія гады), раптам спахапіўшыся, пачынаюць вешаць на сценкі сялянскія посцілкі і вярэнькі для хлеба, ставіць на паліцах, пафарбаваных "пад старое дрэва" фарбай "Ван Дзік", побач з мадэрновымі вазамі вясковыя карцы і каўшы або нават - яшчэ горш - шыць сабе з неацэнных палескіх ручнікоў, па-варварску перакройваючы і рэжучы іх, сукенкі.
Кактэйлі каля самаробнага хатняга бара, міксеры, здабытыя чорт ведае дзе, досыць смелыя, хаця й прыстойныя дэкальтэ, размовы: спачатку пра высокія матэрыі, а пасля.
І толькі распісная міска з куццёй, на якую ніхто не звяртае ўвагі (З рысу. Куцця з рысу - цьху!), ды жмуток сена, падкладзены пад ражок абруса (пад увесь нельга: келішкі будуць стаяць няроўна, паб'ецца крышталь), сяк-так нагадваюць у першыя хвіліны, што гэта не проста "міжсабойчык". Потым абавязкова знойдзецца госць, які прыкінецца п'яным да быдлячага стану і пачне тое сена жаваць, чым і выкліча ўхвальны смех і воплескі.
І вось у гэтым тлуме - гаспадара затрымалі ў бюро, і госці былі амаль усе ў зборы - Мікола амаль адразу ўбачыў тую, з чамаданам. Сябар, не слухаючы нараканняў жонкі, цягнуў Міколу знаёміць. І вось наблізіліся. Стаіць з келіхам у руцэ, глядзіць адчужана і няўхвальна.
- Марыначка, лапачка, вось табе наш інжынер, заапякуйся.
- Мікола Ласевіч.
Пазнала. Але хаця б цень нейкай збянтэжанасці, нейкай няёмкасці ў вачах. Той жа суровы, пахмурны позірк.
- Марына Леантовіч!
- Го-го-го-го! - выбухнуў сябар. - Вось гэта дык удала. Нават манаграм на насавіках мяняць не давядзецца, як сказалі б старарэжымныя божыя абдуванчыкі.
Яна глянула на яго так, што ён, як кажуць, "зашыўся". Прамармытаў нешта і адышоў.
- Пагаварылі, - усміхнуўся Ласевіч.
- А іначай, відаць, і гаварыць не варта, - суха сказала яна. - Ні з кім. Менш будзе асечак, расчараванняў, непатрэбных думак.
За сталом іх пасадзілі побач: зноў нехта пастараўся. Хаця Міколу зусім не даспадобы былі яе рэзкія, калючыя манеры і словы - ён не любіў вечна ўсім на свеце незадаволенных людзей,
- дый яна, відаць па ўсім, была незадаволена гэтым суседствам. Сядзіць простая, нібы тычку з'ела, вусны падціснутыя, вочы пагардлівыя. Анічога з таго, што ён так цаніў і любіў у жанчынах: мяккасць, іранічнае какецтва, вясёлая зменлівасць, дасціпнасць і гнуткі, такі адменны жаночы розум.
Сумесь воблы, ваўчаняці і лютай тыгры. Шчыра кажучы, ён куды з большай ахвотай знаходзіўся б зараз у кожным іншым месцы, абы не тут.
- Вы інжынер? - Бо трэба ж падтрымліваць хоць нейкую размову. - Цікава.
"Нічога ёй гэта не цікава".
- І любіце сваю працу?
- Я не люблю сваёй працы.
Ён сапраўды не любіў яе. Паступіў калісьці на энергетычны толькі таму, што гэта хаця й нялюбае, але, прынамсці, "сур'ёзнае", і яшчэ таму, што страшэнна не хацелася вучыцца на трактарыста ці яшчэ на кагосьці такога.
Граў на баяне ў студэнцкім аркестры, вывучыў самастойна ноты да таго, што самае складанае мог бы бегла чытаць з ліста, пачаў учашчаць на канцэрты. І раптам зразумеў: тое, што ён з самага дзяцінства мармытаў сабе пад нос, - гэта таксама музыка. І не проста музыка. Ягоная музыка. Яна і зараз спявала ў ягонай душы, і ён параўноўваў яе з тым, што чуў, і казаў сам сабе, што ў яго часам - не горш. Можа, нават лепш.
Дзень, калі ён усведаміў сабе гэта, быў самы благі, самы паршывы дзень у ягоным жыцці. Гэтае ўсведамленне няшчасця, усведамленне таго, што ўсё існаванне ягонае, усё, дзеля чаго ён быў, магчыма, пушчаны лёсам у свет, было адабрана ў яго толькі таму, што да бліжэйшага піяніна было дваццаць вёрст, а да бліжэйшай музычнай школы - каля трыццаці. І жыццё ягонае было прынесена ў ахвяру нялюбай справе толькі таму, што яму недзе было зразумець і зведяць музыку, недзе было нават зразумець, што ён яе любіць, што гэта і толькі гэта - ягоны шлях.
Заставалася, праўда, і магла б яшчэ тады дяпямагчы яму ўсвядоміць сваю любоў палеская песня, якую ён патаемна любіў, але нікому не прызнаваўся ў гэтым, бо дзяўчаты і хлопцы, па дурасці, песні гэтай саромеліся, а замест яе спявалі розную модную гарадскую лухту, якая хутка прыходзіла і гэтак жа хутка знікала ў нябыт. Саромеліся аж да таго, што калі бябы, бывала, завядуць у застоллі старую песню, нехта з маладых ябавязкова кіне:
- Ну-у, завялі. Староцце гэтае.
Цяпер ён са спозненым болем успамінаў самы нязначны паварот гэтых мелодый... Нібы абразіў мяці, якая даўно паме рла.
Ён быў мужны чалавек і таму, разумеючы, што позна , вырашыў зрабіць хаця б нешта з таго, дзеля чаго ён быў створаны. І гэтаму нязначняму "нешта" ён аддаў з таго дня ўвесь свой вольны час і ўсю без астачы сваю душу. Пешшу, на спадарожных машынах, на прыпяцкіх паряходах, набітых стракатай гурмой, хатулямі, дыхтавымі валізкамі і спявучай гаворкай - ён ябхадзіў, яб'ездзіў, скалясіў Піншчыну, Століншчыну, Пружаншчыну, Мазыршчыну, Слонімшчыну. Ад запісаў сшыткі рабіліся пульхныя. Многія дзесяткі сшыткаў.
Вынікам усяго гэтага, усіх гэтых бясконцых, утомных і блаславёных вандраванняў былі том народных песень, кніжачка песень дзіцячых і дзесяткі паўтара песень сваіх. На большае - ён з болем адчуваў гэта - яго не ставала. Песні - і толькі.
Песні спявалі, песні ягоныя хвалілі нават "мэтры" ад музыкі - не без ценю паблажлівасці, - і адзін ён ведаў, колькі такіх вось песень, напетых ім недзе ў кампаніі, за келіхам віна, рабілася потым у тых жа "мэтраў" скразной тэмай сімфоніі, арыяй, часткай грымучай араторыі на адцягненую, чужую тэму, тым, за што аўтараў пасля хвалілі: "глядзіце вы, сапраўды народна і як жа арыгінальна!" А песня была сапсутая надуманай, ненатуральнай і непатрэбнай апрацоўкай.
"Самадзейны кампазітар". Што ж, бывае і горай. Што ж, няхай ён паслужыць беларускаму люду і песні беларускай хаця б у такім спосабе.
...Нешта падобнае ён і сказаў тады суседцы за сталом.
- Ну, а чаго б вы хацелі?
- Кінуць працу. Я някепскі інжынер, мяне, думаю, паважаюць. Але я хацеў бы кінуць гэта і ўвесь век хадзіць, запісваць, пісаць свае песні, калі ўжо на іншае ў мяне слабая кішка.
Сябар, відаць, чуў іхнюю размову, таму што засмяяўся.
- Ну, браце, гэта ты кінь. На тое, чым ты марыш заняцца, не пражывеш.
- Ведаю, - сказаў ён.
Пасля паўзы Марына ціха спытала:
- І вывад які?
- Жыццё не задалося, - проста сказаў ён.
Толькі тут яна зірнула на яго з нейкай глыбокай пільнай уважлівасцю, цікаўнасцю, магчыма, нават з доляй спачування і разумення.