Страница 4 из 49
- Ты, - кажа, - усё маніш. Не можа гэтага быць, каб я не падабаўся.
І сказаў, што прыйдзе за мною, што няма яму ад мяне дарогі. Прызначыў ноч.
І толькі пайшоў, узнялася страляніна.
Так мы і згубілі адно аднаго. Потым - вайна. Я сувязной была.
Ну і закруцілася карусель. Немцы ганяюцца за партызанамі, партызаны за немцамі. І вось аднойчы прыходзіць перад світаннем чалавек. Глядзіць, усміхаепда.
- Не пазнаеш? - кажа.
Я глянула - божа мой, Алесь. Зарослы, жорсткі ўвесь нейкі. Але глядзіць з-пад калматых броваў весела. Выявілася, што ён таксама сувязны. І даведалася я, што нічога ён не забыў, што па-ранейшаму ажаніўся б, калі я не супроць.
А мяне як чорт які за язык торгае. Не хачу, і ўсё. І так цягнулася ўсё з год. Як ён ні прасіў мяне, якіх слоў ні казаў - не хачу. Кошчыны гульні - мышчыны слёзкі.
І вось аднойчы з’явіўся ён да мяне позна і не паспеў да раніцы пайсці. Вырашыла я схаваць яго ў старой бульбяной яме на гародзе. Там не знойдуць.
Я пажартавала яшчэ:
- Не крыўдна табе будзе цэлы дзень хату і мяне бачыць?
- Самы смак, - кажа.
І нанёс чорт у гэты дзень немцаў. Пачалі лавіць людзей для адпраўкі ў Германію.
Мяне ўжо і ў калону былі загналі, ды я неяк вырвалася і канавай, канавай, а потым ля платоў да сваёй хаты. Але заўважылі мяне здалёк - і за мной. Я скочыла на двор - і на гару.
А ён з ямы ўсё гэта бачыць.
На гары ў нас салома ляжала. Зашылася я ў салому за комінам і сяджу.
Чую - шукаюць. Ператраслі ўсё ў хаце. Рыпяць прыступкі, -лезе нехта па лесвіцы. Стаў, дыхае цяжка.
- Вайбе, - кажа выходзь.
Я сяджу як мыш пад венікам. І раптам аўтаматная чарга проста па саломе. Каб не комін...
А тут нехта на двары заліўся, як ганчак на зайца.
- Ай-я-я-яй, ай-я-яй. Вось ён! Вось ён!..
І чую, той, хто страляў, скаціўся з лесвіцы. Ушчалася страляніна. Раздаўся выбух.
Я зірнула ў шчыліну. А гэта мой Алесь выскачыў з ямы - і бегчы, як ліс, каб адцягнуць паляўнічага ад нары. Ён і гранату кінуў.
Бяжыць, бяжыць па роўным полі, а яны па ім страляюць.
Ён у хмызах знік, а пра мяне яны забыліся. Загэркалі нешта па-свойму і пайшлі.
Потым я кінулася па следу і знайшла яго ў раўчуку. Вочы пяском зацярушаны, кісць левая на жылачках вісіць.
Дацягнулі яго бабы да хаты. Ён руку памацаў і кажа:
- Рэжце...
- Далі мы яму самагону і адрэзалі мускулы, на якіх рука вісела. Потым, калі апрытомнеў, я схілілася над ім:
- Алеська, добры мой, дарагі.
- Нічога не бачу, - кажа ён глуха.
- Алесь, любы ты мой. Будзеш бачыць.
А ён павярнуўся да сцяны і глуха так адказаў:
- Не хачу я цябе бачыць. Ідзі...
Вядома, ён лічыў, што калі з ім такая бяда, дык не яму пра мяне думаць. Куды, маўляў...
А я толькі вуснамі яму да шчакі:
- Даруй ты мне... Я ж вельмі цябе кахаю. Ты такі мой добры, такі жаданы.
І вось з таго часу мы разам. Выхадзіла я яго ў атрадзе. Праз некаторы час пачаў ён бачыць. І такое мне было шчасце - нічога, здаецца, не трэба больш.
- Як жа так, цётка, - спытала маладая, - і дагэтуль добра пражылі? У вас жа небагата? І дзяцей многа?
- Глупства, - паблажліва адказала старэйшая, - жывём. Ён са мною - і досыць.
Міхал уздыхнуў. Гэтыя людзі разважалі іначай. Ён закурыў другую папяросу. Жанчыны змоўклі. Відаць, паклаліся спаць.
Дождж усё шамацеў над самай галавою, спорны, роўны. І пад шум дажджу Міхал непрыкметна заснуў.
Сніўся яму стэп, астравок таго стэпу, што трапляецца ўжо на поўдні Беларусі. Шырокая пыльная дарога, колкія промні сонца. На ўзвышшы, усе ў чырвоным марыве і самі чырвоныя, стаяць людзі з рыдлёўкамі. І раптам ён чуе здзіўлены вокліч. Нехта бяжыць да яго з узгорка.
- Вярнуўся! Вярнуўся, - задыхаецца яна.
Яе рукі бяруць чамадан...
- Хлопцы! - крычыць яна. - Ён вярнуўся! Ён з намі!
А сама прыціскаецца да яго.
- Не,- кажа ён,- я толькі паглядзець. Я мужчына. У мяне гонар.
І вось гасне, робіцца сумным яе аблічча. Ён разумее, што гэта
яна, але не пазнае яе рысаў. Чужая, зусім чужая, - а калісь свая, - яна стаіць каля яго. Знікае...
Міхал застагнаў у сне, хапаючы пальцамі паветра. А яна ўсё знікае. Знікла. І стэп быў той самы, але трывожны, як перад навальніцай. А людзі на ўзвышшы расплываліся ў чырвоным марыве.
Гэта было так жахліва, без яе, так жахліва, як ніколі не было наяве. Ён прачнуўся ад жаху і сеў, увесь дрыжучы.
- Мар’яна! - крыкнуў ён, як толькі сон адпусціў яго горла.
Была ціша. У шалаш свяціла сонца. Кожная зёлка, упрыго-
жаная нізкай кропель, красавалася, зіхацела.
Міхал не помніў, як ён схапіў чамаданчык, як выкаціўся з шалаша.
Дымела мокрая чорная зямля, праменні купаліся ў лужынах, яблыні стаялі ў мокрай знямозе, раскашавалі. А на ліпы і хмызы было балюча глядзець.
І пырхала, пералятала з галіны на галіну, з дрэва на дрэва ў хмызы і зноў на дрэва ўзбуджаная да вар’яцтва малінаўка. Спявала, ажно сад звінеў:
- Разумееце, разумееце, разумееце?! Разумееце, сонца ёсць. Яго зусім не зжэрлі! Яно ёсць! Ёсць!!!
Далёка, садам, ішлі дзяўчына і мажная кабета, якую схілілі не гады, а праца. Яны аб нечым размаўлялі.
А малінаўка звінела і звінела:
- Сонца ёсць!.. Ёсць!..
І пад гэты спеў Міхал шпарка пакрочыў да дарогі. Ён плюхаў па лужынах, слізгаўся і ўсё паскараў крок.
Дарога звярнула да ракі, пайшла берагам. А свет увесь ператварыўся ў сімфонію гукаў, іскраў, пахаў.
“Я абавязкова ўсё раскажу, - думаў Міхал. - Усё будзе добра. Каханне не адступае, яно не адступае ніколі. Я пераканаю яе ці яна мяне - хіба не ўсё роўна? Хіба дрэнна стаць рабочым на раскопках? Паліцца пад промнямі, глядзець у яе вочы, цалаваць яе, гарачую ад сонца, калі за курганам згасае заранка і цені ад узгоркаў імчаць полем, як скіфскія коннікі?”
Рака ўся млела пад сонцам, прымаючы ва ўлонне сонечную цеплыню.
Каля берага плыў у чаўне дзед, самы лепшы з усіх дзядоў на свеце, сівы, лысы. Т акі добры дзед.
І Міхал махнуў яму рукою і крыкнуў голасам, які сарваўся ад радасці:
- Лавіць табе не пералавіць, дзед!
І гэты дзед адказаў праз зубы, не таму, што быў мо не ў гуморы, а таму, што трымаў ў роце шнур:
- Хадзі шчасліва, сынок.
Гэта быў такі добры дзед, проста незвычайны!
Міхал засмяяўся ад радасці і пакрочыў дарогай. Свет, сонечны, іскрысты, як хвост паўліна, ляжаў перад ім.
З-за далёкага, зіхатлівага лесу паказаўся дымок, бы там хто піпчыў люльку, а потым даляцеў прызыўны гудок цягніка.
Карней - мышыная смерць
Мы, дзеці, гатовыя былі бегчы за ім хоць за самы свет. Калі на нашай вуліцы з’яўлялася началавеча-доўгая постаць і гучаў прарэзлівы крык: “М-мышы! Шчурры! Пацукі!”, мы былі проста на сёмым небе ад асалоды. Гэта было нават цікавей, чым тачыльшчык.
Чалавек гэты быў худы, з сухім і доўгім тварам, на тонкіх вуснах якога заўжды сядзела з’едлівая і таемная ўсмешка. І пахла ад яго неяк дзіўна: так пахнуць камяністыя мясціны, што зараслі пустазеллем. За спіною торба, у руках доўгі і моцны кій, куртка і нагавіцы ўсе ў рознакаляровых лапіках.
Ён падыходзіў да першай - лепшай хаты, крычаў і, калі з’яўляўся ў акне твар гаспадыні, пытаўся:
- А ці верыш ты, гаспадынька, у святую тройцу?
Гаспадынька, ашаломленая нечаканым нападам, ківала ў знак
згоды.
- Ну дык вось, - казаў пацукалоў. - Тады, напэўна, ведаеш, што бог па літасці сваёй наслаў на чалавека, каб нудна яму не было, пацукоў і шчуроў.
Гаспадыня нарэшце прытомнела пасля нечаканай атакі:
- Не веру я ў святую тройцу, адчапіся ад мяне, рапуха драпястая!
І чалавек, не спрачаючыся, крочыў далей. Толькі калі ўжо занадта лаяліся, адказваў:
- Бач ты, якая жабіца-скурапея. Напэўна, трэцяга мужа даношваеш, каб цябе так у апраметнай д’яблы насілі.
А калі запрашалі ў хату - пачыналася цікавае. Чалавек аглядаў пацуковыя дзіркі, усміхаўся, выцягваў з торбы гнуткі пруток і клаў яго на далонь рукі. Пасля мармытаў нешта доўга, і пруток, павярнуўшыся, паказваў канцом у бок адной з дзірак: