Страница 5 из 6
Юры Петухоѓ упэѓнена адказаѓ:
- Будзем жыць у раі! І гэта выдатна!
Спецназаѓцы, ператварыѓшыся ѓ хлопчыкаѓ, насіліся і смяяліся. Мільгалі голыя, круглыя пятачкі дзяцей. Многія з іх былі зусім голенькім, іншыя з лісця зрабілі насцегнавыя павязкі. Салдаты і афіцэры стаміѓшыся ад суровай дысцыпліны шчыра радаваліся. Шчасце перапаѓняла сэрцы ѓ цудоѓным свеце, калі яны вярнуліся ѓ дзяцінства.
Хлопчыкі зрывалі садавіну і прагна іх калі.
Раман заѓважыѓ:
- Яны могуць па травіцца!
Юры лагічна запярэчыѓ:
- А што лепш памерці з голаду? Мне таксама хочацца есці!
Уладзімір паводле кіѓнуѓ:
- Аналізатар на таксіны знік, так што нам давядзецца рызыкнуць! Не паміраць з голаду.
Анастасія перастала раѓці. Яна сарвала з дрэва пару пялёсткаѓ і паспрабавала зрабіць падабенства сукенкі. Яе валасы сталі амаль белым, і карацей, а босыя ножкі злёгку загарэлыя, так і мільгалі.
Раман заѓважыѓ:
- Мы перасталі памяншацца і затрымаліся ва ѓзросце перадпадлеткавым. Гэта вядома ж і выдатна і не вельмі!
Уладзімір заѓважыѓ з усмешкай:
- Ну, дванаццаць гадоѓ не пяць! І я спадзяюся мы яшчэ падрасцем!
Юрый Петухоѓ, скалячыся падміргнуѓ і заѓважыѓ:
- У мяне такі радасны настрой! Нібы вялікае свята!
Хлопчык-генерал кіѓнуѓ:
- Гуляюць юныя гармоны! Фізічна здаровыя дзеці такія шчаслівыя! Яны ѓвесь час у добрым настроі!
Раман тупнуѓ босы, дзіцячай ножкай і адзначыѓ:
- А тут рай і садавіна такая смачная!
Дзеці са спецназа ѓжо без сарамлівасці елкі, экзотыку. Асцярожна паспрабаваѓ і Раман.
Генерал падумаѓ: ён гэта ці не ён? Памяць была ранейшай, і нават стала яшчэ вастрэйшай і ярчэйшай, і разам з тым гэта быѓ і не зусім ён. У прыватнасці настрой прыѓзняты і хочацца смяяцца. І цела вельмі лёгкае, нібы ѓ сне. І свет стаѓ яшчэ ярчэй чым быѓ. І такое адчуванне, што ты нібы патрапіѓ у рай.
Ты хлапчук? А можа быць у раі ѓсё і павінны быць дзецьмі?
Помніцца Ісус казаѓ, што вы павінны быць як дзеці, каб успадкаваць царства нябеснае.
Уладзімір калі садавіна, дзівячыся наколькі прыемны ѓ іх густ. І да якой ступені яны экзатычныя і цудоѓныя. І гэта ѓ цэлым настолькі атрымлівалася выдатна.
Наста таксама прыступіла да ежы. Яна была ѓ сукенцы з пялёсткам, нагадвай Дзюймовачку.
Успомнілася Уладзіміру і казка пра двух дзяцей у свеце насякомых. Там яны таксама былі сярод вялікіх кветак. Але тут хоць казуркі мірныя.
Ды гэта выглядае раем і Эдэмам.
Палкоѓнік Ромка спытаѓ генерала Воѓку:
- Тут так цудоѓна!
Хлопчык-генерал заѓважыѓ:
- Можа, быць усё і не так ужо добра...
Уладзімір узгадаѓ адзін раман, дзе злачынцаѓ адпраѓлялі ѓ свет, у якім у паветры быѓ распылены наркотык і людзі ѓпадалі ѓ эйфарыю. Гэта з аднаго боку гуманна, але з другога.
А можа, і гэта рай для злачынцаѓ? Усё ж ён Уладзімір забіваѓ людзей, і нават катаваѓ. Пару разоѓ здаралася прымушаѓ да кахання жанчын. Быѓ выпадак, калі ён асабіста хлопчыку гадоѓ трынаццаці злёгку падсмажыѓ голыя пяткі паяльнай лямпай, каб здабыць інфармацыю. Праѓда ён гэта рабіѓ акуратна што б не пакалечыць.
Але хлопчык усё роѓна нема гарлапаніѓ. Хаця ѓ канчатковым выніку прагаварыѓся.
Так што ѓ Уладзіміра лычык у гармату.
Як і ѓ многіх іншых. Тут спецпрызн ужо меѓ баявы досвед, і пачаткоѓцаѓ што не нюхалі пораху трохі.
Хоць раз пекла такое прыгожае?
Уладзімір пажыраѓ садавіну. Дзеці-спецназаѓцы кідаліся адно ѓ аднаго скуркамі і рагаталі. Ды несалідна гэта, нібы і сапраѓды запалі ѓ дзяцінства.
Хлапчук-генерал прароѓ, звонкім голасам:
- Смірна - рукі па швах!
Дзеці-спецназаѓцы машынальна замерлі. Але толькі на пару секунд, а потым зноѓ кінуліся бегаць і смяяцца.
Відаць каманда дадзеная дзіцячым голасам, і напаѓголым хлапчуком іх не ѓразіла!
Уладзімір буркнуѓ:
- Я ваш камандзір і генерал!
Анастасія заѓважыла:
- У цябе няма пагонаѓ! Ды і наогул у гэтым свеце, ты такое ж дзіця, як і ѓсё!
Уладзімір з уздыхам адказаѓ:
- Падобна на тое! Але павінен быць нехта старэйшы!
Юры Петухоѓ прапанаваѓ:
- Давайце збяром каманду і выберам сабе атамана!
Анастасія выказалася:
- А можа, лепш каралеву! Тут тры тысячы хлопчыкаѓ, і толькі адна дзяѓчынка!