Kocie Worki

Zajęta, kawą Alicja nie zwróciła uwagi na moje pytanie. Położyłam kolorowe czasopismo obok siebie na stole i przypomniałam sobie coś i

– Czekaj, mnie tu nie gra. Blekot był dopiero co, w maju, a ty zdążyłaś zapomnieć, jak się nazywa? I twierdzisz, że nie masz sklerozy?

– Nie przedstawiał mi się przecież – odparła Alicja cierpko. – Przedstawił się poprzednio, dwadzieścia lat temu, i widocznie uważał, że to wystarczy, drugi raz nie musi. Rozpoznałam go z twarzy i pamiętałam właśnie, że jakoś tak się nazywa, Bukłak, Baobab, takie coś. Węszył po kątach.

Zainteresowałam się gwałtownie.

– Jak węszył?

– Podstępnie. I wydawało mu się, że nieznacznie.

– Powiedz to porządnie, bo węszenie Blekota jest niepokojące. MUSI być niepokojące!

Alicja usiadła z kawą przy stole i znienacka wróciła do pierwotnego tematu.

– O, właśnie! Napisałaś, że u mnie został zrobiony porządek i jeszcze sama byłaś taka strasznie pracowita, przeglądałaś papiery, układałaś, może nawet pedantycznie, co? A ja tak to puściłam na żywioł i robiłam tylko bałagan…

– Nic podobnego. Napisałam, że przeglądałaś i układałaś więcej.

– Nigdzie nie było napisane, że więcej. I taki porządek z tego wyszedł, jakiego nigdy dotychczas u mnie nie było…

– No i co ci to szkodzi, przecież od samego napisania on się nie zrobił.

– Ale Blekot się go czepiał!

– Blekot się czepiał porządku u ciebie? – zdumiałam się śmiertelnie. – A cóż go, do cholery, obchodził twój porządek?!

– Też bym to chciała wiedzieć. Wypytywał o tę kretyńską lampę, w ogóle nie słuchał jak mówiłam, że w życiu takiego paskudztwa nie miałam, koniecznie chciał ją zobaczyć, szukał i ględził, że przecież u mnie już jest porządek, więc i lampę powi

Z wielkim zainteresowaniem odwróciłam się ku kwiatkom.

– W który?

– Nie tu – zniecierpliwiła się Alicja. – W pokoju telewizyjnym.

– Pozwolisz, że spojrzę…?

Zerwałam się i popędziłam do pokoju telewizyjnego. Ściśle biorąc, przedarłam się tam przez rozmaite przeszkody.

Pokój telewizyjny nosił to miano od chwili, kiedy stanął w nim i pozostał na zawsze telewizor. Wcześniej zwany był pokojem ostatnim, nie wiadomo dlaczego, bo wcale nie był ostatni, za nim znajdowało się jeszcze ogromne atelier. Nazwa „ostatni” przeszła na drugi pokój gości

W pokoju telewizyjnym, niczym, poza telewizorem, nie różniącym się od pozostałych pomieszczeń, wśród licznych asparagusów i dracen, znajdował się tylko jeden kaktus, za to bardzo rozrośnięty. Stał na oknie, w kącie, za kanapą. Jego widok sprawił mi szaloną przyjemność, bo był to kaktus o malutkich igiełkach, które przy najlżejszym dotknięciu niezauważalnie wchodziły w człowieka i za skarby świata nie pozwalały się wydłubać. Blekot prawdopodobnie do tej pory pozbywał się kłucia wszędzie i możliwe, że jeszcze mu trochę miłej rozrywki zostało.

– Jakim cudem przelazł aż do kaktusa? – spytałam, wróciwszy do stołu, szczerze zaintrygowana. – Górą, po pudłach, czy jakoś usuwał je z drogi?

Alicja miała przy filiżance czasopismo, które przed chwilą wyciągnęłam sobie spod tyłka. Przeglądała je z zaciekawieniem.

– Nie wiem – odparła w lekkim roztargnieniu.

– Co to jest? To twoje?

– Nie. Twoje. Pytam, bo mnie interesuje, słuchaj, jak on wlazł aż do kaktusa i po cholerę się tam pchał?

– Szukał lampy. Myślał, że może leży gdzieś pod kanapą albo co. To znaczy, nie wiem co myślał, ale tak mówił. Zdaje się, że odsunął fotele i pogniótł trochę pudło z cebulkami. Zepchnął ze stołu uprane poszewki na poduszki i pudełka z nasionami, miałam je posegregowane i musiałam potem zbierać z podłogi, nie wiem, czy mi się trochę nie pomieszały. Skąd wiesz, że to moje? Nic takiego nie miałam.

– Bo po duńsku – wyjaśniłam uprzejmie. – Trudno przypuścić, że czytam duńską prasę. Bardzo ładne rzeczy tam są, chciałam cię właśnie zapytać, co jest przy nich napisane.

Alicja odwróciła kartki do początku.

– Zaginione klejnoty – przeczytała. – Cały artykuł o zaginionych drogoce

– Gdzie kolekcja?

– A o, tu. Proporcje trochę niedokładnie zachowane…

Wydarłam jej czasopismo, na które patrzyłam do góry nogami i obejrzałam zdjęcie. Mnóstwo figurek zwierząt, od słoni do pcheł, owszem, wyglądały na złote. Odruchowo spojrzałam na podpis, z czego nic mi nie przyszło, odwróciłam zatem czasopismo znów ku niej.

– Czytaj porządnie. To pierwsze, to co?

– Szmaragd. Naszyjnik szmaragdowy królowej Cecylii Renaty. Była taka?

Gwałtownie usiłowałam sobie przypomnieć. Imiona brzmiały znajomo, ale z nikim nie mogłam ich na poczekaniu skojarzyć.

– Chyba była, skoro tak piszą. I co tam dalej?

– Rubinowy komplet księżnej Nataszy. Nawet niezła ta oprawa, nie zabija kamieni. O, a to… Kolekcja diamentów królowej Wiktorii, popatrz, pięć sztuk, każdy w i

– Dużo miała, widocznie i szafir…

– Naszyjnik królowej Klemencji z Andegawenów. Rubiny, szafiry, perły i szmaragdy. To cały napierśnik, a nie naszyjnik. Za bardzo pstrokate. Co to za królowa?

– Tyle przynajmniej mogę ci powiedzieć. Klemencja Węgierska, druga żona Ludwika Kłótliwego, matka Jana Pogrobowca, czternasty wiek. Po Ludwiku, Filipie i Karolu nastali we Francji Walezjusze. Klemencja, owdowiawszy, dostała podobno szmergla na tle biżuterii i kupowała ją na tony, grzęznąc w długach…

Alicja nie miała nabożeństwa do historii, nie słuchała, co mówię. Czytała artykuł od początku.

– Te wszystkie rzeczy zaginęły w podejrzanych okolicznościach – powiadomiła mnie. – Szmaragdy Cecylii Renaty, robota podobno Inków albo Azteków, płynęły do Europy na zlecenie cesarza Ferdynanda II, jako część posagu dla córki, która miała poślubić polskiego króla…

– A…! – przerwałam jej żywo, bo przypomniałam sobie. – Cecylia Renata, pierwsza żona Władysława IV, on z Wazów, syn kolumny Zygmunta. Owszem, królowa. Ciągle poślubialiśmy cesarskie córki i gówno nam z tego przychodziło, bo dzieci im się jakoś nie darzyły…

– Tu jest mowa o szmaragdach, nie o dzieciach – zwróciła mi uwagę Alicja. – Hiszpański galeon ze skarbami zatonął w tej podróży blisko Portugalii. W siedemnastym wieku. Pod koniec dziewiętnastego wieku wygrzebali go, bo… zaraz… płytko leżał. Znaleźli wszystko…

– Jakie wszystko?

– Wszystko, co wiózł. Spis się zachował w korespondencji cesarskiej, więc wiadomo. Naszyjnik szmaragdowy Cecylii Renaty też się w tym znajdował, ktoś go widział, taki ten, no, intendent…? Wszystko jedno, widział i zapisał. I zaraz potem znikł, naszyjnik, nie intendent, czekaj… O, intendent też znikł. I więcej ludzkie oko nie widziało ani jednego, ani drugiego.

– Ale to już było na lądzie? – upewniłam się. – Z wody wylazło?

– Na lądzie. Zdaje się, że wszystko poginęło na lądzie. Zaraz, Arka Noego… Franciszek I zażyczył sobie kolekcji zwierzątek i zostało to wyrzeźbione w złocie, możliwe, że przez Benvenuta Celliniego, mnóstwo osób widziało tę menażerię w komplecie, ale krótko ją oglądali, bo znikła. Nie w czasie wojny ani w żadnym pożarze, tylko zwyczajnie, wśród życia dworskiego. Pewno ktoś ją podwędził…

– Diana de Poitiers – mruknęłam.

– Skąd wiesz? – zaciekawiła się Alicja.

– Nie wiem, rzucam podejrzenia. Nie lubię jej, Dumas ją obszczekał i wywarł na mnie wpływ, chociaż właściwie powi

– Iiii tam, przy królach…? Czekaj, księżna Natasza, ona z Romanowów, to rewolucja. Żadne dziwo, że klejnoty zginęły, chociaż podobno, zaraz, tak tu piszą, uratowała je, wywiozła i przepadły zaraz potem. W czasie jej podróży przez Szwajcarię. Ja skracam, nie tłumaczę ci przecież wszystkiego. Diamenty królowej Wiktorii, te kolorowe, jakiś radża jej wysyłał w prezencie, żeby się podlizać, i nigdy nie dotarły do Anglii, Wiktoria o nich nawet nie wiedziała, bo to miała być niespodzianka.

– Nie utopiły się? Bo wysyłał chyba drogą morską?

– Morską, ale nie. Okręt dopłynął w całości, ale szkatułki z diamentami już na nim nie było. Zrobiła się uciążliwa afera, głównie starali się ukryć sprawę przed królową i zdaje się, że im się udało, za to prezent szlag trafił. Szafir gwiaździsty pani de Pompadour uchował się aż do rewolucji, prześledzili nawet jego drogę, kolejne osoby go ratowały razem z i

– Przetrzymał wojnę stuletnią.

– To wtedy była wojna stuletnia?

– Mniej więcej wtedy. Za Filipa się zaczęła, jak Robert d’Artois podpuścił angielskiego Edwarda, a skończyła się na Joa

– No to naszyjnik królowej Klemencji spokojnie ją przespał. Wiadomo, kto go miał kolejno aż do połowy osiemnastego wieku, po czym znikł tajemniczo. Tak tu piszą w tej całej opowieści, nie chce mi się tłumaczyć szczegółowo słowo po słowie, już mi się to znudziło. Czy ja wypiłam tę kawę? Bo wiem, że miałam zamiar?

– Wypiłaś, ale bardzo małą, możesz wypić jeszcze jedną. Czekaj, skoro te rzeczy poginęły w dawnych czasach, skąd mają ich zdjęcia? Fotografia wtedy nie istniała. Odnaleźli je czy jak? I zgubili ponownie?

Alicja powstrzymała swój ruch w kierunku czajnika i zajrzała do czasopisma.

– Wszystkie były widziane – zakomunikowała. – Wielokrotnie. I opisywane. A niektóre, o, szafir pani de Pompadour, rubiny Nataszy, naszyjnik Klemencji… znalazły się na jakichś portretach czy miniaturach. A resztę rysowano, te zwierzątka i szmaragdy… Diamenty Wiktorii opisano z detalami, fachowo. Komputerowo odtworzyli i zrobili z tego zdjęcia, tak to powi