Wielki Diament. Tom I

Zastrzyk finansowy po śmierci Justyny okazał się znaczący, podatek spadkowy zapłacił bratanek, Karolina wróciła nieco bogatsza i zrealizowała zamiar odnowienia części zamku.

Przy tej okazji znalazł się sakwojażyk, na którym od lat już położyła krzyżyk. Z apartamentów Marcina i jego żony wynoszono kanapkę, ulubiony mebel Antoinette. Upuszczono ją, kanapka była stara, uderzywszy o posadzkę, rozleciała się częściowo, ściśle biorąc otworzyła się w niej jakby skrytka pod siedzeniem. Karolina nie miała pojęcia, że coś takiego, właściwego raczej dla rozkładanych kanap do spania, przeznaczonego do chowania pościeli, może znajdować się w małym mebelku o charakterze salonowym. A jednak znajdowało się, prztyknęło, otwarło i wyleciał z tego sakwojażyk.

Przestał być żółty, mocno ściemniał, ale z pewnością był poszukiwanym sakwojażykiem pomocnika jubilera. Z bijącym sercem Karolina chwyciła przedmiot i zajrzała do środka, na wszelki wypadek bez świadków.

Pierwotna zawartość Sakwojażyka pozostała prawie bez zmian, zubożona tylko usunięciem zjełczałego balonika czekoladowego i wzbogacona zawiniątkiem, w którym Antoinette, nie wiadomo po co, przechowała jakieś szczątki robótki ręcznej. Kilka muszelek z dziureczkami, ścinki czerwonego aksamitu i strzępki czegoś, jakby włosia i poszarpanej gąbki. Karolina przyjrzała się temu z powątpiewaniem, rozczarowana, bo w głębi duszy drgnęła jej nadzieja na diament, z westchnieniem zgarnęła wszystko i wepchnęła do Sakwojażyka z powrotem. Właściwie mogła go wyrzucić, ale niby dlaczego? Miejsca jest dosyć, niech zostanie jako pamiątka rodzi

Potem zaś nastąpiły wydarzenia okropne, zupełnie jakby klątwa nabrała mocy. Umarł Filip i hrabią de Noirmont teoretycznie został jego wnuk w prostej linii, Wojtuś Górski, syn Ludwiki, urodzony i wychowany w komunistycznym kraju. Rzecz oczywista, tego hrabiostwa nikt w Polsce nie zamierzał dochodzić, a tym bardziej nie wdała się w załatwianie takiej sprawy Karolina, zła na córkę, zmęczona i spragniona świętego spokoju. Zmobilizowała się jednak, znów ruszyła na podbój biblioteki, uczyniła to niechętnie i nieszczęście tylko na to czekało.

Wlazła na drabinkę i zleciała z niej razem z naręczem książek.

Uszkodzenia kręgosłupa nie spowodowały całkowitego paraliżu, zaledwie niedowład nóg, ale wystarczyło to, żeby Karolina przestała chodzić. Wózek inwalidzki nie stanowił problemu, mogła sama przenieść się z niego na łóżko i dać sobie jakoś radę w łazience, o żadnej pracy fizycznej jednakże nie było mowy. Na ślub wnuczki nie mogła pojechać, dostała wprawdzie podobiznę państwa młodych, ale czuła się ciężko urażona i rozgoryczona, bo, poza wszystkim, Ludwika nie przyjechała na pogrzeb ojca. Nie dostała na czas paszportu i jak, na Boga, mogła chcieć i żyć, i chować dzieci w takim okropnym kraju…?! Później zaś nie odwiedziła także chorej matki, ponieważ przydarzyła się następna tragedia, jej córka, wnuczka Karoliny, zginęła w katastrofie samochodowej. Razem z mężem, zginęli oboje razem.

Pozostały po nich dwie córeczki, bliźniaczki, zaledwie kilkuletnie. Korespondencja od Ludwiki przestała przychodzić. Karolina zacięła się i również zamilkła, zapominając, że jeszcze ma wnuka.

Może by i wyrzekła się rodziny ostatecznie, gdyby nie to, że wokół niej zaczęło się dziać coś dziwnego.

Najpierw przyjechał osobiście jej paryski notariusz, informując, że ktoś chciałby kupić Noirmont. Zamek z całą zawartością, na wi

– Z całą zawartością, to znaczy, że co? Razem ze mną? – spytała Karolina sarkastycznie. – Wystąpię jako eksponat muzealny? Czy też mam się wynieść i zamieszkać w wi

– Ma pani mieszkanie w Paryżu. Może byłoby to nawet wygodniej, lekarze blisko…

– Niepotrzebni mi lekarze, i tak nie pomogą. A tu, jak pan widzi, mogę żyć na świeżym powietrzu. Lubię świeże powietrze.

Rozmawiali na tarasie, z którego w każdej chwili Karolina mogła zjechać do ogrodu. Jej wózek miał napęd elektryczny i swobodnie kierowała nim sama.

Notariusz się zakłopotał.

– No tak, ale utrzymanie tego wszystkiego kosztuje. A takiej ceny, jaką oferent proponuje, nie dostanie pani przenigdy od nikogo. Wydaje mi się, że warto skorzystać.

– A cóż to za jakiś półgłówek?

– Amerykanin. Oni miewają fanaberie i pieniądze.

– Nie sprzedam. Mam jeszcze z czego żyć.

– To nie ulega wątpliwości, ale jednak… Oferta jest warta rozważenia.

– Nie – uparła się Karolina. – Nie sprzedam i koniec. I niech mi pan nie zawraca głowy.

Notariusz zorientował się, że głową muru nie przebije, i dał spokój. Przyjechał ponownie, kiedy potencjalny kupiec podwyższył cenę, ale Karolina w ogóle z nim nie chciała rozmawiać. Kupiec wreszcie zrezygnował.

Następnie do zamku włamali się złodzieje. Niczego nie ukradli, bo zostali spłoszeni. Stała służba w postaci trzech osób, kucharki, pokojówki i lokaja, jeszcze istniała i dbała o posiadłość i panią siłą przyzwyczajenia. W ogrodzie pracował ogrodnik, ze wsi dwa razy dzie

Karolina zdecydowała się założyć instalację alarmową, bo w zamku było co kraść. Na ścianach wisiały obrazy i stara broń, w kredensach leżało stare srebro, porcelana sprzed stu lat nabrała ceny, biżuteria pozostała jeszcze niezła, można się było obłowić. Nie życzyła sobie być okradana i zastosowała zabezpieczenie najprostsze.

Włamywacze jakoś zrezygnowali, za to pojawił się wokół jakiś dziwny pęd do pracy. Wbrew panującym ogólnie trudnościom ze sprzątaczkami i ogólną pomocą domową, zaczęły się zgłaszać osoby, szukające roboty. Dziewczyna do sprzątania, cudzoziemka, osobnik jakiś, też nie-Francuz, gotów do wszystkiego, drugi, proponujący swoją kandydaturę na stanowisko nocnego stróża, nie byli tacy zupełnie obcy, prowadził do nich jakiś łańcuszek znajomości, ale Karolinie wydawało się to podejrzane. Dziewczynę do sprzątania nawet przyjęła, po tygodniu jednakże lokaj przyłapał ją na przeszukiwaniu zakamarków w dawnym gabinecie hrabiego i poprzedniej sypialni Karoliny. Od swego wypadku Karolina przemeblowała zamek, przenosząc swoje apartamenty na parter, ale zmiana nie była wielka i wcześniej używane pomieszczenia pozostały w stanie prawie nienaruszonym. Dziewczyna wyraźnie szukała tam czegoś.

Karolina zwolniła ją natychmiast, po czym tknęło ją podejrzenie. Zażądała kolejnego przyjazdu notariusza i spytała o nazwisko owego klienta, który chciał kupić zamek wraz z zawartością.

Notariusz nie robił z tego tajemnicy, pełen nadziei, że pani hrabina zmieniła zdanie i zgodzi się na sprzedaż obiektu, za co miał obiecaną potężną prowizję. Bogaty kretyn z Ameryki nazywał się Wenworth i Karolinie nic to nie dało. Nie znała takiego. Natchnienie jednakże w niej kwitło i spytała o nazwisko panieńskie jego matki.

– Nie mam pojęcia, łaskawa pani – odparł notariusz, nieco zdziwiony. – Tak daleko idące personalia nie były mi potrzebne.

– To niech pan się dowie – rozkazała Karolina surowo. – Może to jakaś daleka rodzina. W takim wypadku mogłabym się zastanowić.

Notariusz zatem uzyskał informację i nawet nie trwało to długo. Nazwisko panieńskie matki owego osobnika brzmiało Trepon. Pa

Tu już Karolinie coś w pamięci piknęło. Sceny, o których opowiadała jej matka, rozgrywały się przed jej urodzeniem, ale były zbyt dramatyczne, żeby o nich zapomnieć. Padło wówczas to nazwisko. Powi

Przypomniała sobie. W trakcie intensywnych rozmyślań przed oczyma jej duszy pojawił się nagle eks-żółty sakwojażyk. Zamajaczył, ściemniał, pokazał zawartość i zrobił swoje, ależ tak, Trepon, to było właśnie nazwisko owego pomocnika jubilera, który napaskudził w ten cały bigos…!

Młodość Karolina miała już za sobą, ale skleroza jeszcze jej nie dopadła. Idiotką nie była nigdy, wykształcenie odebrała rzetelne, liczne jej wady nie dotyczyły umysłu. Despotyzm, samowola, niecierpliwość, egoizm, nawet egocentryzm, awanturniczość i mściwość, to tak, owszem, żywość przy tym i energia, która fizycznie została jej odebrana, ale tępota. Nieruchawość nóg przerzuciła wszystkie pozostałe jej siły ku górze, aż pod ciemię. Lubiła czytać i umiała myśleć.

W szybkim tempie zatem wymyśliła, co następuje: pomocnik jubilera uciekł do Ameryki. Tam nie umarł, nie przepadł, prosperował, ożenił się i miał córkę. Pa

Nic i

Nagle coś jej błysnęło. Diamentu nie widziała nigdy, jej matka, Justyna, nie widziała go również, ale prababka Klementyna opisywała go dokładnie i opis utkwił w pamięci następnych pokoleń. Był bliźniaczy, jak zrośnięte ze sobą dwa jajka. I jej prawnuczki to też bliźniaczki, pierwszy raz w tej rodzinie od wielu pokoleń, nigdy przedtem bliźniąt nie było. A może to właśnie omen…?