Страница 23 из 44
Komisarz Górski popatrzył dookoła siebie z lekkim roztargnieniem.:
– No tak, bardzo ładnie – pochwalił. – Tam też ładnie.
– Ale nie poszedł pan do niej wyłącznie w celu: podziwiania wystroju wnętrza?
– przypomniałam mu delikatnie.
– No nie. Fakt.
– I kogo ona w końcu w tym samochodzie widziała?
– Blondynkę – powiedział ponuro po chwili milczenia. – Bez sensu.
– Dlaczego? – zdziwiłam się. – Sądząc z tych wszystkich głupich dowcipów…
Przerwał mi.
– A owszem, tu by się zgadzało, do takiego idiotyzmu blondynka pasuje. Zakładając, że przywiozła tu swoją ofiarę, rąbnęła ją, a potem uciekła, zawracając nieudolnie, miotając się pod cudzym domem i czyniąc takie sztuki, jakby się specjalnie starała, żeby na nią pół miasta zwróciło uwagę. Szczyt kretyństwa.
– Bo ona chciała wyjechać tamtą stroną – wyjaśniłam. – Widziałam przecież ślady. A tam jest dziura w poprzek, połowa płyty wyrwana, nie wiedziała o tym.
– A co to za przestępca, który nawet terenu przed zbrodnią nie rozpozna?!
– To od niedawna wyrwane, jak ta budowa naprzeciwko stanęła. Już wcześniej widziałam, że ktoś tam zawracał.
– To jak ci ludzie tu jeżdżą?!
– Jedni od jednej strony, a drudzy od drugiej. Widział pan, wyrwane akurat w środku pomiędzy wjazdami do bram. Tamci od tamtej strony mają do dziury nawet bliżej.
Komisarz Górski przez chwilę pozgrzytał zębami i wymamrotał kilka stosownych do sytuacji słów. Po czym wrócił do spraw służbowych.
– A rzecz druga, to co tu robi blondynka? Podobno najlepsza i w ogóle jedyna przyjaciółka denatki to właśnie blondynka. Sprawców szuka się na ogół wśród wrogów ofiary, a nie wśród najlepszych przyjaciół. Za grosz sensu w tym nie ma!
– Niech pan może pogada z tą przyjaciółką – poradziłam subtelnie.
– Kiedy jeszcze jej nie mamy – odparł Górski gniewnie. – Nikogo nie mamy, niech to cholera, przez tę pomyłkę na początku wszystko nam się po… tego… pokiełbasiło.
– Jaką pomyłkę?
– Co do osoby ofiary.
No i proszę, wiedziałam, że mu się coś wyrwie! Na moment mnie oszołomił.
– Zaraz. Chwileczkę. To znaczy, że co? Nie Borkowska została zabita, tylko ktoś i
Komisarz zmieszał się nieco, spojrzał na mnie wzrokiem zranionej łani i machnął ręką.
– A, co tam…! Umiała pani milczeć pięć lat temu, umie pani chyba i teraz. Owszem, Borkowska, ale i
Zważywszy, iż nie znałam osobiście żadnej Borkowskiej, nie robiło mi to wielkiej różnicy, ale poczułam się silnie zaciekawiona.
– Tylko która?
– No, i
– Dzie
– Jaka tam dzie
A denatka to właściwie nie wiadomo kto, taka wesoła panienka, ale nie notowana, i wygląda na to, że udawała tę dzie
Zaczynało to być wysoce interesujące. Spróbowałam się skupić.
– Po co?
– A cholera ją wie. I wcale to nie jest pewne.
– Aż czego wnioskujecie?
– Proszę pani, jeśli ktoś fałszuje w dowodzie miejsce zameldowania…
– Która…?
– Denatka.
– Zaraz. Jak fałszuje? Z czego na co?
– Z własnego miejsca zamieszkania na meldunek i
– I wobec tego nawet nie wiecie, gdzie mieszkała? – zgorszyłam się. – Ta nieboszczka? Za życia?
– No nie, teraz już wiemy. Wpisała sobie adres tej drugiej Borkowskiej, tej dzie
To niby co o tym myśleć?
– Dużo myśleć – zgodziłam się. – A gdzie naprawdę mieszkała?
– Też na Mokotowie. Na Dolnej trzydzieści A.
– Gdzie…?! – wrzasnęłam ze zgrozą.
– Na Dolnej trzydzieści A, mieszkania dwadzieścia trzy. To w oficynie.
– Żartuje pan – powiedziałam po chwili, ochłonąwszy nieco. – Że w oficynie, wiem lepiej od pana. Na parterze?
– Na parterze. A co…?
– A to, że w życiu jej nie widziałam na oczy i nie miałam pojęcia, jak się nazywa, ale bywały chwile, kiedy namiętnie chciałam wrzucić jej do domu przez okno odbezpieczony granat. I gdybym miała granat, pewnie bym to zrobiła. Ale nie miałam, więc znalazłam i
– A co pani tam robiła? – przerwał mi podejrzliwie.
– Jak to co, mieszkałam! Naprzeciwko jej okna, na trzecim piętrze od frontu. Tutaj mieszkam dopiero dwa lata.
Zawód się w komisarzu odezwał gromko i z hukiem.
– Zaraz, po kolei. Primo, w tym mieszkaniu na trzecim piętrze jest teraz remont…
– No pewnie, że jest remont, bo przez dwadzieścia lat nie było odnawiane. I stolarka się wypaczyła, niektóre przewody wod-kan pochodziły jeszcze sprzed… zaraz, policzę… pięćdziesięciu czterech lat. A może nawet były przedwoje
– To niezłe musiały być…
– Kamionka – wyjaśniłam krótko. Młody, nie młody, co to jest kamionka, powinien rozumieć. – Ale jednak nie miały trwałości piramid. Jasne, że musi być remont.
– Bardzo dobrze. Secundo, dlaczego ten granat…?
– Bo grała. Nie osobiście, miała te urządzenia, określane jako muzyczne, moim zdaniem, do walenia murów Jerycha lepsze niż trąby, i produkowała nimi dźwięki straszliwe. Zazwyczaj w nocy. W okresie wiose
– Rozumiem. Tertio, jakie pani wyjście znalazła, nie mając granatu?
– Wyjeżdżałam. Nie było mnie. Od późnej wiosny przez całe lato, brałam ze sobą najpierw maszynę do pisania, później laptopa i cześć. We wrześniu ona już jakoś mniej kochała świeże powietrze, ale też się zdarzało.
– Rozumiem – rzekł komisarz ponownie i zamyślił się. – No dobrze, i co pani o niej wie?
– Nic, poza tym, że musi być trochę głucha. To znaczy, musiała, skoro padła pod moją wierzbą. Czy wszyscy lokatorzy sąsiednich budynków urżnęli się z radości?
– O tym nic nie wiem, w czasie przesłuchań byli trzeźwi. Ale zaraz, skoro hałasy w nocy, niemożliwe, żeby pani ani razu nie wyjrzała przez okno!
Nie wiadomo, dlaczego zdenerwowałam się tak, że postanowiłam wmusić w komisarza jakiś naga
– Może pan być spokojny, że wyglądałam wielokrotnie – powiadomiłam go zarazem ze złością i satysfakcją, bo już tam przecież nie mieszkałam, ale minione przeżycia trudno było zapomnieć. – Mało, tkwiłam w oknie i obmyślałam sposoby zdewastowania jej tej aparatury. Zastanawiałam się nad podpaleniem, szalały po mnie butelki z benzyną, ciskane na czołgi, broń palna długa, ale musiałby to być panzerfaust. Płonąca strzała z łuku, cholera, żebym znała jakiegoś Indianina… Nie wyobraża pan sobie, jakie miałam niszczycielskie pomysły!
– I nie spróbowała pani…? – wyrwało mu się z wyraźnym zaciekawieniem.
– Schody mi przeszkadzały – wyznałam ze skruchą. – Więcej różnych działań wymyśliłam z bliska niż z daleka, ale musiałabym lecieć te trzy piętra tam i z powrotem.
Wolałam wyjeżdżać. Nie zdziwię się, jeśli wyjdzie na jaw, że zabił ją ktoś z tamtych okolicznych lokatorów.
Komisarz znów się zamyślił, po odrobinie popijając piwo.
– Jest to jakaś myśl – przyznał w końcu. – Ale po pierwsze, dźwięki dźwiękami, musiała pani jednak coś widzieć…?
– Owszem, raz. Faceta z sąsiedniego bloku, który awanturował się pod jej oknem i wygrażał pięściami. Z trzeciego piętra widziałam czubek jego głowy. Nie był łysy.
Miał dzieci, które zostały obudzone i teraz płaczą. Osoba, która dopingowała go z okna pierwszego piętra, była zapewne jego żoną, matką płaczących dzieci. Osoby w i
– Ale ktoś tam może przychodził…
– Niech się pan opamięta – powiedziałam surowo. – Jako świadek naoczny jestem do kitu. Primo, nie spędzałam czasu w oknie, secundo, ryki grzmiały w nocy, kiedy z natury rzeczy jest ciemno, tertio, nawet gdyby do niej leciała cała wataha, też widziałabym wszystkich tylko od czubka głowy. Więcej pożytku może pan mieć ze mnie w dziedzinie dedukcji, niech pan powie więcej o tym udawaniu dzie
Musieli tam mieć jakieś kłopoty, bo po krótkim wahaniu komisarz wyjawił mi, że jednak więcej informacji zdobyli o Borkowskiej martwej niż żywej. O ile oczywiście nie zachodzi tu znów jakaś pomyłka i rzecz dotyczy żywej, a nie martwej. Opinie były wysoce urozmaicone, sprzeczne ze sobą, i mogły każdego skołować doszczętnie.
– A w ogóle to ta pani sąsiadka wcale nie jest pewna, ile osób widziała w tym samochodzie – dołożył nagle. – Wpatrywała się w blondynkę przy kierownicy, ale nie wyklucza, że siedział i pasażer. W oczach jej stoi, że pusto nie było, na fotelu obok mógł siedzieć człowiek, a mógł, na przykład, duży pies. A na końcu strzeliło babie z rury wydechowej.
– To znaczy, że widziała akurat chwilę zbrodni! – zaopiniowałam bez namysłu.
– Z rury brzmi podobnie, szczególnie jeśli słyszała z domu. Z domu?
– Nie. Już z zewnątrz. Spod drzwi.
– Że też nie wyszła na ulicę! Byłby naoczny świadek!
– A pani nie mogła akurat robić czegoś w kuchni…?
Skruszona niezmiernie, spróbowałam udzielić mu licznych rad. Nie ma tak, żeby nigdzie nie było żadnych ludzi, proszę, sąsiadka objawiła się po trzech dniach, z budowy naprzeciwko albo kawałek dalej też mógł patrzeć ktoś, kogo dopiero trzeba złapać.
Może jakiś idiota, który sam nie wie, co widział… Należy pogadać z żywą Borkowską, niemożliwe, żeby nic nie wiedziała!
Rady były nieco spóźnione, oni też na te pomysły wpadli. Owszem, dochodzenie trwa…
– Ale pani się nie przyzna, że tak z panią rozmawiałem? – spytał ostrzegawczo, wychodząc. – Osobom postro
Poprzysięgłam milczenie, chociaż nie miało to żadnego sensu. Wielkie mi tajemnice, które zna cały świat, mogłam pogadać z paroma osobami i wiedzieć więcej od niego, mogłam napomknąć prawdziwej dzie