Tam, gdzie spadaj? anio?y

Czarny Ptak nie śpi. Czarne nigdy nie śpią, gdyż wchodzą w sny ludzkich Istot i wypełniają je koszmarami. Ale ten Czarny spełnił już swe zadanie i nie musi ani wchodzić w sny mieszkańców tego domu, ani przesiadywać na ich wiśniowym drzewie. Nikt ani nic nie zmieni już biegu wypadków. Porzuca więc to niepotrzebne mu miejsce i frunie z powrotem do lasu.

W tym momencie Czarny niechcący zawadza skrzydłem o Przeszłość, ale nic o tym nie wie. Ktoś budzi się w tej Przeszłości i przez chwilę karmi się gigabajtami skłębionych uczuć najbliższych mu Istot.

Komputer w pokoju Jana cichutko szumi, a drukarka nagle, z impetem, łapie elektroniczny impuls i po chwili wolno wysuwa się z niej biała kartka z jednym tylko słowem, wydrukowanym wieloma stylami pisma:

[rysunku brak]

Informatyk doszedłby do wniosku, że Jan pozostawił włączony komputer i drukarkę, włączony modem i połączenie z Internetem. Ktoś “wszedł” do jego komputera i dał polecenie druku.

Ktoś i

Zwole

Drukarka milknie i sama się wyłącza. Na ekranie monitora przez ułamek sekundy miga ozdobny, jakby wykaligrafowany napis: “O niebie i piekle…” I zaraz znika, jakby go nigdy nie było.

Ewę budzi promień słońca, który przebija się przez firanki i łaskocze ją po twarzy.

– Nie mogę teraz umrzeć – powtarza sobie dziewczynka. – Muszę jeszcze zobaczyć wiele wschodów i zachodów słońca, mam też do przeczytania ogromną ilość nie napisanych jeszcze książek, chcę objechać różne kraje i zobaczyć wiosnę w Afryce, wiosnę na Alasce; chcę poznać chłopca, który kiedyś będzie moim mężem, i muszę się przekonać, czy w przyszłości będę artystką, jak mama, czy naukowcem, jak tatuś, czy też kimś całkiem i

– Kto w nocy używał komputera!!!! – krzyczy tata na cały dom. – Co to za zabawy z drukarką?! Co to jest Swedenborg?!

– Swedenborg? – powtarza A

– Swedenborg? – Ewa przechyla się przez poręcz na piętrze i zagląda w dół, do salonu. – Nazwa rzeki? Miasto? Państwo? Czemu pytasz, tatusiu?

Jan wyrywa z drukarki kartkę i podsuwa domownikom pod oczy.

– Ach… – szuka w pamięci A

– Jeśli to nie jest państwo, miasto, rzeka czy góra, to przypomina jakieś dziwaczne nazwisko… – zgaduje Ewa.

– Nazwisko?! – Jan ściąga z półki wielką encyklopedię. Zaczyna nerwowo przewracać kartki. – Jest! – krzyczy triumfalnie i czyta głośno:

“Emanuel Swedenborg urodził się w Sztokholmie 29 stycznia 1688 roku jako trzecie dziecko luterańskiego biskupa. Już od czwartego roku życia namiętnie interesował się wiarą i religią, później, jako młodzieniec, pisywał wiersze po łacinie. Gdy podrósł do wieku młodzieńczego, grał na wielu instrumentach, uczył się introligatorstwa, zegarmistrzostwa, stolarstwa, przez dwa lata studiował astronomię i matematykę w Anglii. Miał wybitne zdolności techniczne. Po zwiedzeniu Holandii, Francji i Niemiec zatrzymał się na Pomorzu Meklemburskim. Tam planował wcielić w życie kilka swych niezwykłych wynalazków, na przykład “okręt, który wraz z załogą może zanurzać się pod powierzchnię wody i stamtąd szerzyć zniszczenie wśród floty nieprzyjaciela” – albo strzelbę z magazynkiem na kilkadziesiąt naboi. Miał liczne wizjonerskie pomysły, jak Leonardo da Vinci, wyprzedzające jego epokę. Po pięciu latach podróży wrócił do Szwecji, gdzie napotkał opór konserwatystów wobec swoich śmiałych zamierzeń…”

– Po co nam to czytasz? – przerywa niecierpliwie A

– To ciekawe, niech tatuś czyta. Mnie się podoba ten jakiś Swedenborg… – zaoponowała Ewa.

– Na razie nic nie wiem, co on ma do nas i do naszych problemów? – zniecierpliwiła się A

– Sam chciałbym wiedzieć – odparł równie nerwowo Jan. – Gdy spaliśmy, drukarka wydrukowała to słowo. Patrz: SWEDENBORG…

– Swedenborg… Swedenborg… I znowu Swedenborg… Raz, dwa… osiem… szesnaście… siedemnaście razy Swedenborg. Ale co to znaczy, że drukarka sama się włączyła? – zdziwiła się A

– Nie wiem! – zawołał podniecony Jan.

– Czytaj dalej, tatusiu…

“Swedenborg zaczął wydawać pismo naukowo-techniczne, a w 1716 roku otrzymał posadę asesora w Ministerstwie Górnictwa. Przeżył zawód miłosny, a także kolejne rozczarowania związane ze swymi naukowymi pasjami. Poniósł klęskę, gdy chciał przekonać Szwedów do wyższości systemu dziesiętnego w miarach i wagach, nie zdobył też środków na budowę wielkiego obserwatorium astronomicznego. Europejską sławę przyniosły mu jednak rozprawy na temat wytopu stali i żelaza…”

– Chodź, Ewuniu, zjemy śniadanie i idziemy do babci szukać pióra. Mam dość słuchania o maniaku nauk technicznych z siedemnastego wieku!

– Poczekajcie jeszcze chwilę. Przecież to słowo nie pojawiło się przypadkowo na tej kartce papieru!

– Jaki związek z naszymi poszukiwaniami ma wytop stali i żelaza w osiemnastym wieku! Miałeś się zająć angelologią w Internecie, a nie hutnictwem! – zawołała A

Ale Jana, gdy się rozpędził, nic nie było w stanie powstrzymać. Osobowość tajemniczego Swedenborga zaczęła go frapować:

“Pisał też dzieła przyrodnicze i religijne, fascynowały go zwłaszcza tajemnice duszy. Napisał dzieło “Królestwo Zwierząt”, w którym próbował dociec, w jakim organie cielesnym człowieka lub zwierzęcia znajduje się miejsce na duszę”.

– Ojej… – zaciekawiła się Ewa, A

“W 1747 roku Swedenborg porzuca wszystkie swoje rozpoczęte prace, a także intratną posadę w Ministerstwie Górnictwa. Zaczyna zajmować się tylko i wyłącznie sprawami duchowymi. Twierdzi, że otrzymał takie posła