Страница 2 из 5
Першы мой спадарожнiк пазьней выкладаў у Вiльнi ў Вышэйшай партыйнай школе, потым быў беспрацоўным, потым узяўся выкладаць нешта супрацьлеглае зьместу й патасу сваёй дысэртацыi ў палiцэйскай акадэмii, а пасьля заняўся бiзнэсам i аднойчы напрамiлы Бог прасiў мяне перадаць на менскiм вакзале нейкаму чалавеку нейкую сумачку. Другi папутнiк, што ў студэнцкiя гады захапляўся подзьвiгамi Iгната Грынявiцкага й Iвана Пулiхава й казаў, нiбыта рыхтуецца "замачыць" Леанiда Iльлiча, паехаў пасьля камсамолскай аlma mаtеr выконваць iнтэрнацыянальны абавязак у Афганiстан, спаў у гатэльным нумары не на ложку, а ў абкладзенай мяхамi зь пяском ваньне, а аднаго дня сеў у гэрацкiм аэрапорце ў тамтэйшую таксоўку й нiкуды не прыехаў...
Сацыялiстычныя iдэалы былi калiсьцi не чужыя й Ролянду Бальцэру, пагатоў ягоным бацькам належала ў Цэле колькi рэстарацыяў. Ролянд зь сябрамi нават стварыў камуну. (Сустрэўшыся празь пятнаццаць гадоў, яны - бiзнэсмэны, банкiры, проста заможныя людзi - ўволю нацешылiся ўспамiнамi.) Як рэха таго даўняга часу я ўспрыняў дэмакратычнае Роляндава рашэньне: самому ўлегчыся спаць, калi мы пасьля вячэры паднялiся на другi паверх, на падлозе, а мяне ўладкаваць на ложку. Калi Ролянд прыедзе да мяне ў Менск, я таксама лягу на падлозе. Праўда, у нас ня будзе на другiм паверсе мэзанiну з усiмi выгодамi, ня будзе тэрасы з выхадам у сад i могуць надацца перабоi з вадой i баварскiм пiвам, а таксама з салямi, кiвi й яшчэ некаторымi дзяжурнымi прадуктамi.
На гановэрскiх вулiцах i вулачках, акрамя немцаў, жывуць туркi, мурыны й жоўтатварыя дзецi паўднёва-ўсходняй Азii. У мэтро, трамваi або электрычцы побач з вамi абавязкова апынецца хтосьцi са скураю iншага колеру. На цьвiнтары катэдральнага сабору, вiдаць, з блаславеньня Алаху, жабруе маладая турчанка або чачэнка са спавiтым дзiцем. У пастаўленым каля ног плястыкавым вядзерцы ад жавальных гумак пуста - мо таму, што дзiця ў жабрачкi нейкае занадта цiхмянае: нi голасу зь пялюшак не падае, нi носу не вытыркае. Усё гэта прыводзiць на памяць айчынных сьляпых, што калiсьцi сядалi ў электрычку на станцыi Койданава, старанна й балюча топчучы вiдушчым пасажырам ногi, сноўдалiся па вагонах i цягнулi гугнявымi галасамi "Враги сожгли родную хату", а выбраўшыся ў Стоўбцах на пэрон, на вачох у дабрадзеяў упэўнена лiчылi нажабраваныя грошы i, беспамылкова абмiнаючы гразкiя калюжыны, iмпэтнай хадою кiравалiся ў прывакзальную пiўнiцу.
Некалi ў Гановэры жыў досыць вядомы дадаiст Курт Швiтэрс. У ягоны гонар у цэнтры гораду паставiлi скульптуру: вялiкiя, узгрувашчаныя адзiн на адзiн кантэйнэры з сабраным на вулiцах i спрасаваным сьмецьцем i жалезным ламаччам. Надпiс паведамляе, у якi дзень якога году быў напоўнены сваiм зьмесьцiвам кожны кантэйнэр. Маўляў, сьпi спакойна, дарагi Курт, твой эстэтычны клопат жыве.
Ня ведаю, цi можна аднесьцi да дадаiзму вершык, што выплывае каля гэтага манумэнту з маiх дзiцячых успамiнаў:
Пришла весна. Цвели дрова.
Верблюд из Африки
Приехал на галошах.
На ўсьцеху Мiрэле ў гановэрскiх крамах багаты выбар мацiцовых гузiкаў. Такiя гузiкi - ейная жарсьць. Мiрэла выкладвае па некалькi марак за штуку й нецярплiва чакае хвiлiны, калi можна будзе выкiнуць у сьметнiцу няшчасныя гузiкi, народжаныя на сьвет без удзелу малюскаў. Адным словам - паэтка.
Праходка па Гановэры сканчаецца блiскучым тэрарыстычным актам паяданьня сакаўной паляндвiцы вусьцiшных памераў, якую мы распластваем на кухоннай дошцы пасярод стала й крыважэрна паласуем нажамi адразу з двух бакоў, падмацоўваючы сiлы салатаю з кукурузай i шмальцам з гарачым белым хлебам. Паводле сваёй iдыёцкай звычкi згадваць з нагоды й без нагоды розную лухту, я ўспамiнаю показку пра тое, як канiбалы злавiлi недзе ў джунглях Новай Гвiнеi групу савецкiх спэцыялiстаў. У чопе кiпiць вада, кухары рыхтуюць соль i перац, а ўдзячныя дзiкуны аблiзваюцца, смакуючы наперад фiлейныя часткi, прысланыя iм далёкай краiнаю разьвiтога сацыялiзму. Тым часам правадыр племя прыглядаецца да будучага пачастунку й раптам усьцешана выгуквае: "Вунь таго разьвязаць, я зь iм вучыўся ў БДУ iмя Ленiна".
Баляваньне адбываецца на хаце ў спадарынi Сiльвii. Пры каве высьвятляецца этымалёгiя ейнага прозьвiшча. "Gеist" па-нямецку дух, а таксама - здань. Каб замест кавы я выпiў "вогненнай вады", дык неадменна выткнуўся б з тостам пра добры дух Гановэру або пра здань, якая выклiкае пачуцьцi, бязьмежна далёкiя ад жаху.
Аднак наперадзе ў нас сустрэча зь верагоднымi чытачамi, а таму ўсё сказанае вышэй iдзе падтэкстам, а гаворка круцiцца вакол iншага.
Напрыклад, вакол расейскага нацыянальнага характару, або, як той казаў, мэнталiтэту. Аказваецца, баўгарскiя этнографы таксама закмецiлi адметнасьць казачнага расейскага Ямелi: лайдак, якi адлежвае на печы бакi, раз-пораз загадваючы што-небудзь зрабiць "по щучьему велению, по моему хотению", у вачох братняга народу паўстае героем вiдавочна станоўчым. Здаецца, аналягi ёсьць яшчэ ў казачным эпасе братнiх народаў Цэнтральнае Афрыкi.
Мiрэла апавядае пра македонцаў, якiя гавораць на заходнебаўгарскiм дыялекце i якiх у Баўгарыi лiчаць баўгарамi, але палiтыкi ў сацыялiстычнай Югаславii нiбыта зрабiлi ўсё магчымае, каб баўгарскi этнас скарацiўся роўна на колькасьць македонцаў. Пры вялiзнай розьнiцы палiтычных ды iншых умоваў перада мною ўсё адно з халодным ветрыкам мiльгае аблiчча паэта й паляшуцкага лiдара Мiколы Шаляговiча са стосiкам ягонай газэты "Полiсьсе", дзе на незразумелай большасьцi палешукоў мове iм даводзiцца, што яны асобная нацыя, а гэтая незразумелая мова й ёсьць iхняя родная мова.
Яшчэ мы гаворым пра Макса Фрыша i ягоную сяброўку Iнгеборг Бахман. Яе героi часта гiнулi ў агнi, як потым загiнула й сама Iнгеборг. Тэму прадчуваньняў у творчасьцi рэальных падзеяў уласнага жыцьця працягвае Мiрэлiн расказ пра баўгарскага клясыка Пэё Яварава. Той баяўся цемры й сьлепаты. Калi ў яго на вачох зьвяла падрахункi з жыцьцём жонка, Пэё схапiў яшчэ цёплы пiсталет i таксама спрабаваў застрэлiцца, але толькi пашкодзiў якiсьцi нэрв i страцiў зрок, каб, жывучы ў цемры, дзень пры днi чуць, што гэта ён забiў жонку.
Я намагаюся ўспомнiць якiя-небудзь прадчуваньнi ў творчасьцi сяго-таго зь беларускiх аўтараў i на свой сорам не магу ўзгадаць нiчога паважнага, калi не лiчыць прадчуваньня чарговага раману з асьпiранткаю - у творчасьцi вялiкага празаiка Н. i прадчуваньня выпiўкi й добрага закусону - адразу ў некалькiх маладых i сталых членаў СП.