Мурашкi

Андрэ Маруа

МУРАШКI

У каробачцы памiж дзвюма шклянымi пласцiнкамi, абклеенымi з бакоў паперай, варушылася i працавала цэлае племя дробненькiх карычневых пачвар. Прадавец насыпаў мурашкам трошкi пяску, i яны пракапалi ў iм хады, адусюль накiраваныя ў адзiн пункт. Там, у самым цэнтры, амаль нерухома сядзела крыху большая мурашка. Гэта была Каралева, i ўсе астатнiя з пашанай кармiлi яе.

- З iмi няма нiякага клопату, - сказаў прадавец. - Даволi раз у месяц пакласцi iм кроплю мёду ў гэтую дзiрачку... Толькi адну кроплю... А мурашкi ўжо самi перанясуць яе i падзеляць.

- Усяго адну кроплю ў месяц? - здзiвiлася маладая жанчына. - Няўжо адной кроплi мёду хопiць гэтым iстотам на цэлы месяц?

На ёй быў вялiкi капялюш з белай саломкi i муслiнавая сукенка ў кветачкi, без рукавоў. Прадавец маркотна паглядзеў на яе.

- Адной кроплi хопiць, - паўтарыў ён.

- Цудоўна, цудоўна! - усклiкнула ў захапленнi маладая жанчына.

I купiла празрысты мурашнiк.

* * *

- Дружа мой, вы яшчэ не бачылi маiх мурашак?

Беленькая ручка з наманiкюранымi пальчыкамi трымала шкляную каробачку з жывымi iстотамi. Мужчына, якi сядзеў каля маладой жанчыны, любаваўся яе плячамi i зграбнай шыйкай.

- Як з вамi цiкава, дарагая... Вы ўносiце ў жыццё навiзну i разнастайнасць... Учора вечарам Бах... Сёння мурашкi...

- Вы толькi гляньце, мой дарагi! - сказала яна з дзiцячым запалам, якi яму так падабаўся (i яна гэта ведала)... - Вы бачыце вунь тую вялiзную мурашку? Гэта Каралева... Работнiцы ёй прыслужваюць... Я iх сама кармлю... I паверце, дарагi, iм хапае адной кроплi мёду ў месяц... Ды гэта ж паэзiя!..

* * *

Праз тыдзень i мужу яе i каханку надакучыў мурашнiк. Маладая жанчына сунула яго за люстэрка на камiне. У канцы месяца яна забыла пакласцi ў каробачку кроплю мёду. Мурашкi доўга памiралi ад голаду. Да самага канца яны хавалi трошкi мёду для Каралевы, i яна загiнула апошняя.

Пераклад: Юрка Гаўрук